Кулли халқҳои мутамаддини олам таърих, забон, фарҳанг, урфу одат ва адабиёти худро доранд, ки аз якдигар бо хусусиятҳои хоси худ фарқ мекунанд. Мардуми тоҷик низ чун дигар халқиятҳои ориёнажод дорои тамаддун, фарҳанги қадима ва адабиёти пурғановати бостонӣ мебошад. Ин миллат дар радифи халқҳои бузурги ҷаҳон дар симои поягузорони назми классикии тоҷику форс ва саромадони адабиёти муосири тоҷик ба ганҷинаи адабиёти ҷаҳон ҳиссаи муносиб ҳамроҳ кардаанд. Яке аз чеҳраҳои шинохтаи фарҳангӣ, ки аз нимаи дуюми асри XX ин ҷониб бо ашъори пурмуҳтавои худ дар густариши муносибатҳои ҳасанаи инсонӣ, арзишҳои миллӣ, эҳсоси ватанпарастӣ, таҳкими сулҳу дӯстӣ, дар таълиму тарбия ва завқи баланди хонандагони тоҷик нақши созгор гузоштааст, Алимуҳаммад Муродӣ мебошад.