Санаи 25-уми июни соли равон дар факултети молиявию иқтисодии Донишгоҳи давлатии Кӯлоб ба номи Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ ҳамоиши илмӣ-назариявӣ таҳти унвони “Ваҳдати бақои миллат” бахшида ба 28-умин солгарди ҷашни Ваҳдати миллӣ баргузор гардид. Дар ҳамоиш декани факултет, номзади илмҳои иқтисодӣ, дотсент Фатҳуллозода Абдухолиқ, мудирони кафедраҳои тахассусӣ, ҳайати омӯзгорону факултет иштирок доштанд.

Ваҳдат ва якпорчагии миллӣ асоси субот, тараққиёт ва саодати ҳар як кишвар маҳсуб меёбад. Таърихи халқи тоҷик, бахусус солҳои душвори ибтидои истиқлолият, собит сохт, ки бе ваҳдат ва ҳамдигарфаҳмӣ ҷомеа наметавонад роҳи рушду камолро тай намояд. Танҳо тавассути ваҳдати миллӣ имконпазир гардид, ки Тоҷикистон аз вартаи нобудӣ раҳ ёфта, ба як давлати орому амн табдил ёбад. Ваҳдат дар маънои васеи худ маънои ягонагӣ, ҳамфикрӣ ва муттаҳидии мардумро ифода мекунад. Ин ягонагӣ метавонад аз ҷиҳати сиёсӣ, фарҳангӣ, мазҳабӣ ва иҷтимоӣ бошад.

Бистуҳашт сол пеш, 27 июни соли 1997 сарвари созандаи миллати тоҷик, муҳатрам Эмомалӣ Раҳмон ва дигар шахсиятҳои ватанпараст, меҳандӯст ва сулҳхоҳи тоҷик баъд аз мухолифатҳои ғайриосоишта дар натиҷаи музокироти сулҳ ба ин бархурдҳо хотима гузошта, Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллиро дар ш.Москваи Федератсияи Россия ба имзо расониданд. Расидан ба сулҳ кори басо душвор ва ниҳоят мураккаб буд. Баъд аз анҷоми Иҷлосияи таърихии XVI- уми Шурои Олӣ, Раиси нав интихобшудаи Шурои Олӣ Эмомалӣ Раҳмон тамоми қувва ва иродаю имконияти хешро барои таъмини сулҳ ва ба вуҷуд омадани ваҳдати миллӣ равона намуд.

Сайдализода Фотима Обид-муаллими калони кафедраи забоншиносӣ ва типологияи муқоисавии Донишгоҳи давлатии Кӯлоб ба номи Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ дар Озмуни байналмилалии таҳқиқотии “Беҳтарин педагог” сазовори Дипломи дараҷаи I гардид. Озмуни мазкур аз ҷониби Маркази байналмилалии таҳқиқотии “Endless Light in Science”, воқеъ дар шаҳри Остонаи Ҷумҳурии Қазоқистон баргузор шуда, дар он омӯзгорону муҳаққиқон аз кишварҳои мухталиф ширкат варзиданд. Озмун дар шакли фосилавӣ баргузор гардида, иштирокчиён мақолаҳои илмии худро пешниҳод намуданд.

Ваҳдати миллӣ яке аз рукнҳои муҳими давлатдории муосир ва шарти асосии таъмини субот ва рушди устувори кишварҳо ба шумор меравад. Таърихи навини давлатҳои пасошӯравӣ, аз ҷумла Ҷумҳурии Тоҷикистон, нишон дод, ки ноил шудан ба Ваҳдати миллӣ кори саҳлу осон набуда, раванди мураккаб ва бисёрҷабҳа мебошад. Баъди давраи сахти ҷанги шаҳрвандӣ, мардуми тоҷик бо роҳбарии хирадмандонаи Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тавонистанд бо истифода аз механизмҳои сиёсӣ, фарҳангӣ ва ҳуқуқӣ Ваҳдати миллиро барқарор намуда, асоси сулҳи пойдорро гузорад.

Олами сағир ва олами кабир дар маҷмӯъ вобастаи як низоманд ва ин низом онҳоро бо ҳам пайваста дар ҳаракат нигоҳ медорад. То замоне ки ин низом ба ҷойи худ устувор аст, зиндагӣ бо маром идома меёбад ва ин коиноти номаҳдуд арзи вуҷуд дорад. Инсон дар ин маҷрои зиндагӣ, чун сорбони корвонкаш, дар масири пуртуғёни тулӯи арз раҳсипор аст. Ҳоло соҳиби матои зиндагист ва бояд ҳушмандона ва огоҳона қадам бардошта, корвони ҳастиро ба манзили умед ба саломат расонад. Аммо таърих гувоҳ аст, ки башарият дар тӯли давру замон бисёр нобасомониҳои ваҳшатангезро таҷриба кардааст ва назми зиндагиро аз ҳам пошондааст. Таърих борҳо нишон додааст, ки бо хато ва иштибоҳи чанд нафар хуни ноҳақи миллионҳо одамони бегуноҳ рехта шуд ва мусибатҳои зиёде бар сари фарзанди одам таҳмил гардид.

Мизони бахту саодат, иқболу шуҳрат ва нусрату нишоти олам дар сулҳу ваҳдати кулли сокинони он аст ва таърих ин нуқтаро борҳо собит намудааст.  Инсоният дар ҷараёни зиндагӣ ба бисёр нобаробарию нокомиҳо дучор гардида, бо такя ба ақли солиму хиради олӣ тавонист хусумату бадбинӣ, кинаву адоват ва носозгориву ноҷуриҳоро аз байн бубарад ва дасти оштиву мусолиҳаро ба ҳам бидиҳад. Таърихи инсоният аз замони мавҷудият то ба имрӯз он қадар ҷангу муноқиша, кашмакашию низоъҳои миллию мазҳабӣ ва иҷтимоию иқтисодиро аз сар гузаронидааст, ки наметавон онро дар рӯзгори имрӯзу фардо фаромуш сохт.

Ваҳдат ин якдилӣ, иттиҳод, сулҳ, хушбахтӣ, ягонагӣ, сарфарозӣ, комёбӣ, таҳкимдиҳанда ва ташаккулдиҳандаи давлату давлатдорист. Ваҳдати миллӣ бузургтарин ва муқаддастарин дастоварди миллати мо дар даврони соҳибистиқлолии кишвар ба ҳисоб рафта, нақши бузургеро дар сарҷамъии миллат ва пойдории давлат гузоштааст. Ваҳдат дар зиндагии инсон ва дар ҳаёти ӯ нақши меҳварӣ ва боарзиш дорад. Ваҳдат падидаест, ки дар он тамоми музаффариятҳои зиндагӣ таҷассуми худро ифода мекунанд.

Барои расидан ба аҳдофи бузургу созанда ва ояндаи неки насли наврас, моро мебояд, ки аз ҳарвақта ҳушёру зирак бошем, ба қадри ин Ватан ва сулҳу ваҳдати комили хеш бирасем. Воқеан, Сулҳу Ваҳдат ду мафҳумеанд, ки ҳамеша дилчаспу дилнишин ва бо лаҳни шево садо дода, бевосита шунавандаро ба фикр кардан водор месозанд. Сулҳ-оштиву фарзонагӣ, якдигарфаҳмӣ ва толиби осоиштагӣ будани мардумро таҷассумгар аст. Ваҳдат бошад, ба ҳам омадан, сар аз як гиребон баровардан, ҳамдигарфаҳмию миллатдӯст будан аст.